Rozprzestrzenianie się osadnictwa na tym terenie można prześledzić na starych mapach i okazjonalnych zapiskach dokumentalnych. Spośród osadnictwa zostało oznaczone: ogród Krügera, kawałek ziemi Piotra Miraua, Jörgena Nickela, karczmarza Dionissiusa, Franza Kämmerera i leśniczego Bergera.
Części miejscowości to: wolnizna wiejska (małe parcele gruntowe rybaków), łąki stogowe, jezioro stogowe i trzęsawiska (tzw. Morastei). Na mapie Strakowskiego z 1643 roku zostało pokazane (bez podania nazw) usytuowanie 17 chat rybackich w okolicach Zgniłej Łachy (Faulen Lake, Borduhn) – przy dzisiejszej ulicy Tamka (Dammstrasse) i dwie przy ul. Stryowskiego (Heideseestraβe). Pomiędzy podzielonymi łąkami i porozrzucanymi dobrami ziemskimi przeznaczonymi jedynie do dzierżawy znajdowały się całkowicie nieużytkowane dotąd mokradła rozpościerające się przed nimi. Było też zaznaczone osadnictwo powyżej tego terenu, na północ od dzisiejszych ulic Niska i Sokola (Flunder- i Dornstrasse).
Gdańskie rodziny patrycjatów zwracały baczną uwagę na wieś. Najstarszą osiadłą tutaj rodziną była wcześniej wymieniona rodzina browarników Tor Beeke, która przywędrowała tutaj znad dolnego Renu w 1362 roku. Prowadziła ona na Stogach browar. Rodzina zniknęła ze Stogów pod koniec 17. stulecia. Następnie osiadła tutaj znana rodzina gdańskich patrycjuszy von Bömeln (wymarła w Gdańsku w 1755 roku). Pojawiła się też rodzina Siebertów, która przeprowadziła się z Elbląga do Gdańska w 1588 roku. Dwa gospodarstwa zostały wliczone do posiadłości Siebertów, jedną z nich jest „Lipowa zagroda” (Lindenhof). Dom mieszkalny w spisie (katastrze) z 1793 został określony jako „Pałac”. Projekt budowy domu, założenia ogrodnicze (wcześniej przycięte żywopłoty) wskazują na rok 1750.
Na końcu była wymieniona posiadłość Tessina, która, później rozparcelowana, przeszła w posiadanie wsi. Ludzi noszących to nazwisko odnajdujemy pomiędzy 1772 a 1783 r. Oprócz ludzi napływowych, warto zainteresować się pozostałymi, aby poznać stan społeczności wsi w 1793 roku. Mieszkańcy zostali podzieleni na: właścicieli gospodarstw, samodzielnych rybaków, komorników (chłopów bezrolnych), pozostałych mieszkańców.

Opis na podstawie: Wittke Max: Volksbad Heubude. 25 Jahre Städtisches Seebad. Danzig: Danziger Verlags-Gesellschaft m.b.H. (Paul Rosenberg), 1939.